Jazda bez biletu - cd
Załączamy wyciąg z orzeczenia Sądu Okręgowego w Poznaniu, który nie przychylił się do linii obrony pasażera w zakresie jazdy bez biletu :
W dniu 10 lutego 2010r. pozwany A. C. korzystał w P. z komunikacji
miejskiej, poruszał się tramwajem linii 13 nie uiszczając opłaty za
przejazd - nie posiadał biletu. O godzinie 12:15 przy przystanku na
ulicy (...) nie okazał kontrolerowi Zarządu (...) ( (...)) biletu
uprawniającego do korzystania z przejazdu. Kontroler (...) wystawił
dokument opłaty dodatkowej nr (...), którym wymierzył pozwanemu tą
opłatę w kwocie 200zł za brak biletu.
W dniu 23 lutego 2010r. pozwany A. C. korzystał w P. z komunikacji
miejskiej, poruszał się tramwajem linii 4 nie uiszczając opłaty za
przejazd - nie posiadał biletu. O godzinie 10:17 przy przystanku na
ulicy (...) nie okazał kontrolerowi (...) biletu uprawniającego do
korzystania z przejazdu. Kontroler (...) wystawił dokument opłaty
dodatkowej nr (...), którym wymierzył pozwanemu tą opłatę w kwocie
200zł za brak biletu.
W dniu 25 lutego 2010r. pozwany A. C. korzystał w P. z komunikacji
miejskiej, poruszał się tramwajem linii 2 nie uiszczając opłaty za
przejazd - nie posiadał biletu. O godzinie 17:27 przy przystanku na
ulicy (...) nie okazał kontrolerowi (...) biletu uprawniającego do
korzystania z przejazdu. Kontroler (...) wystawił dokument opłaty
dodatkowej nr (...), którym wymierzył pozwanemu tą opłatę w kwocie
200zł za brak biletu.
Pozwany nie uiścił na rzecz powoda żadnej z kwot wskazanych w
dokumentach opłat dodatkowych.
Pismem z dnia 3 kwietnia 2012r. powód z tytułu powyższego zdarzenia
wezwał pozwanego do zapłaty łącznej kwoty 771,84zł wskazując, że
termin zapłaty opłaty dodatkowej z dnia 10 lutego 2010r. upływał w
dniu 24 lutego 2010r., termin zapłaty opłaty dodatkowej z dnia 23
lutego 2010r. upływał w dniu 9 marca 2010r., zaś termin zapłaty
opłaty dodatkowej z dnia 25 lutego 2010r. upływał w dniu 11 marca
2010r. i wyznaczył pozwanemu nowy termin zapłaty wskazanych kwot do
dnia 20 kwietnia 2012r.
Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie
dokumentów, których treść ani autentyczność nie była kwestionowana
przez żadną ze stron.
Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego, Sąd Rejonowy dokonał
następujących rozważań prawnych:
Sąd Rejonowy wskazał na wstępie, że powód posiada legitymację czynną
do dochodzenia należności za przewóz osób i opłatę dodatkową za
jazdę bez biletu środkami komunikacji miejskiej w drodze sądowej.
...
W uzasadnieniu apelacji pozwany wskazał, że nie może uiścić opłaty
ponieważ jest osobą bezrobotną bez prawa do zasiłku.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Uznać należy, że Sąd Rejonowy, w oparciu o zgromadzony w sprawie
materiał dowodowy, dokonał prawidłowego ustalenia stanu faktycznego,
który Sąd Okręgowy w pełni podziela i na podstawie art. 382 kpc
przyjmuje jako podstawę swojego rozstrzygnięcia. Ustalony przez ten
Sąd stan faktyczny sprawy nie był kwestionowany w apelacji, a i Sąd
odwoławczy nie znalazł podstaw do jego kwestionowania. W tym samym
zakresie podzielić należy również poczynione przez Sąd I instancji
rozważania prawne, które okazały się prawidłowe i wyczerpujące.
Niniejsza sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym, a
zgodnie z treścią przepisu art. 505 13 § 2 kpc, w takiej sytuacji
jeżeli sąd II instancji nie przeprowadził postępowania dowodowego,
uzasadnienie wyroku powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy
prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Wskazać w tym
miejscu należy, że Sąd I instancji słusznie uznał, że pomiędzy
stronami zawarta została umowa przewozu (art. 16 ust. 1 ustawy z
dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe), a na podstawie art.
33a ust. 1 i 3 powód był uprawniony do przeprowadzenia kontroli
biletów (dokumentów przewozu) i pobrania od pozwanego opłat
dodatkowych, których wysokość została ustalona uchwałą nr (...) Rady
Miasta P. z dnia 19 czerwca 2007r. w sprawie sposobu ustalania w
transporcie zbiorowym wysokości opłat dodatkowych z tytułu przewozu
osób, zabranych ze sobą do przewozu rzeczy i zwierząt oraz wysokości
opłaty manipulacyjnej (Dz. Urz. Woj. (...) Nr 112 poz. 2629) w
brzmieniu nadanym uchwałą Rady Miasta P. (...) z dnia 10 czerwca
2008r. i wynosiła 200zł. Podkreślić należy, że powyższe nie było
kwestionowane przez pozwanego ani w toku postępowania przed Sądem I
instancji, ani w apelacji. Wskazać należy, że pozwany ograniczył się
wyłącznie do podnoszenia okoliczności wskazujących na jego złą
sytuację majątkową, które to okoliczności nie mogły doprowadzić do
oddalenia powództwa. Jak trafnie wskazał bowiem Sąd I instancji, zła
sytuacja danej osoby (pasażera) nie upoważnia jej do darmowych
przejazdów komunikacją publiczną. Okoliczność, że pozwany jest
bezrobotnym bez prawa do zasiłku, pozostaje bez znaczenia dla oceny
prawidłowości zaskarżonego orzeczenia. Stwierdzić tym samym należy,
że apelacja pozwanego, która w zasadzie nie zawiera żadnych zarzutów
pod adresem skarżonego rozstrzygnięcia, jest nieuzasadniona i jako
taka winna zostać oddalona.
Na marginesie wskazać można, że jak chociażby wynika z treści
odpowiedzi powoda na apelację, pozwany skoro twierdził, że jego
sytuacja życiowa i majątkowa uniemożliwiają mu uiszczenie nałożonych
na niego opłat dodatkowych, mógł podjąć odpowiednie kroki, które
umożliwiłyby mu np. spłatę zadłużenia w ratach, czego ten jednak nie
uczynił (na co trafnie zwrócił uwagę powód w piśmie z dnia 25
czerwca 2013r.). Trudno także nie zauważyć, że pozwany posiada
wyuczony zawód (murarz) i że z materiałów sprawy nie wynika, by był
on niezdolny do pracy. W takiej sytuacji brak jest podstaw zarówno
do zastosowania art.5 kc, jak i 320 kpc oraz art.102 kpc.